چند سالی می شود که عادت کرده ایم در آثار حسین سهیلی زاده، بازیگران جوان و تازه کاری را ببینیم که از فرصت به دست آمده کمال استفاده را می کنند و با بازی خوب خود جای خود را در قلب مردم باز می کنند و نام خود را به عنوان ستاره های جدید تلویزیون مطرح می کنند.

آزاده زارعی آخرین مورد از کشف های سهیلی زاده است که در «آوای باران» بازی نسبتا خوبی از خود به نمایش گذاشت و توانست نام خود را بر سر زبان ها بیندازد. زارعی که پیش از این در «آمین خواهیم گفت» سامان سالور با یک نقش سخت، بازیگری را آغاز کرده بود، می گوید: باران یک دختر اصیلی است که خیلی جاها باید این اصالت را نشان می داد!

به بهانه توفیق «آوای باران» در میان مخاطبین جعبه جادویی، به سراغ باران این مجموعه تلویزیونی رفتیم. دختری که تا امروز کمتر حاضر به گفتگوهای مطبوعاتی شده اما این بار با خانواده اش جلوی دوربین خانواده سبز قرار گرفت و ساعتی را با ما به گپ و گفت پرداخت. مادری مهربان و بادری که همیشه یار و یاور خواهرش بوده است.

جا دارد به «حسین سهیلی زاده» یک تبریک جانانه بگوییم که توانست با استفاده از هوش مخاطب شناسی خود یک بار دیگر با یک سریال دیگر، بیننده های زیادی را پای تلویزیون بکشاند. همانطور که سال ها قبل با مجموعه های ترانه مادری، فاصله ها، دلنوازان و دختران حوا بیننده تلویزیونی را معطوف کارهای خود کرده بود، این گفتگو را بخوانید...

سریال «آوای باران» که طرفداران زیادی بین مردم پیدا کرده بود به پایان رسید و در قسمت پایانی در بدترین شکل ممکن و در بدترین نوع دراماتیزه کرده یک اثر باران به پدرش رسید و تبدیل شد به ملکه نجات بچه‌های خیابانی.

سریال آوای باران در ده قسمت پایانی نشان داد که حتی از فرمول فیلم هندی هم تبعیت نمی‌کند چون حتی هندی‌سازها هم هرچند پایان‌های سرخوشانه و تا حدودی احمقانه برای فیلم‌های بازاری خود طراحی می‌کنند اما به مخاطب کم‌فروشی نمی‌کنند.

سهیلی زاده و گروه سازنده آوای باران عجیب به مردم کم‌فروشی کردند و به اصطلاح شلنگ آب را روی درام و داستان آوای باران گرفتند و آن را از سریالی که می‌توانست در حد استاندارد سریال سازی ، تلویزیون ایران در 13قسمت داستان خود را به صورت کامل به مخاطب ارائه کند در بیش از 40 قسمت به صورت هر شب پخش شد و مدام حرفهایی را که در قسمت‌های اول گفته بود و به تصویر کشیده بود، تکرار کرد.

در 20 قسمت دوم سریال آوای باران هیچ گره‌ای وجود نداشت، هیچ اتفاقی نمی‌افتاد و آدم‌ها فقط دور هسته اصلی قصه می‌چرخیدند و حرفها و اتفاقات تکراری را برای مخاطب تعریف می‌کردند.

قسمتهای پایانی آوای باران می‌توانست پرکشش‌تر از قسمت‌های اولیه باشد.باند کلاهبرداران که معرفی شده‌ بودند، می‌توانست کالبد شکافی شود و حتی مسئله مهم قاچاق دارو از حاشیه به اصل تبدیل شود و داستانی پرهیجان را برای مردم رقم بزند.اما نه گروه نویسندگان این سریال و نه کارگردان تصمیم نداشتند برای بیننده سریالی پر افت و خیز با داستانی به اصطلاح گرم و پخته به نمایش بگذارند.

ادامه متن در ادامه مطلب